უგვანთა ტრფობა, უგრძნოთ ტკბობა ვისა გსმენია?

მეც მმართებს მოვთქვა, ცრუ მიმოთქმა რაიც მთმენია:

ჯერეთ ნორჩ ხანში, უცხოს ხალხში ოდესა ვრბოდი, -

არა ვარ მცირე დასამცირე, ამას ვამბობდი;

შვენებით სრული, გაბადრული მსწრაფლ ვამაყობდი,

ამით ვიცოცხლე, არც სიცოცხლე არ მომწყენია.

ხედავთ ამ სოფელს დაუნდობელს, ვით დამწვა გული,

მლიქვნელის ენით დამონებით მიპყრა სალ-გული;

ტყვეთ მიმცა ჭირსა გასაჭირსა, მყო დაკარგული,

აწ ცრემლით ვჩივი და ვერვისთვის შემისმენია.

ვინც რომ ვის ენდოს და მიენდოს, ჩემებრ კრულება

იყოს, იწყევლოს და ეწყევლოს ბედის კრულება!

იქ განიკითხონ და იკითხონ ეს შეკრულება,

სად ჩემი ჩაგვრა და დაჩაგვრა დამითმენია!

თავსა უფლად ნურვინ ჰგონებთ,

ყოველთ ესრეთ გაიგონეთ!

ერთგზის თქვენცა ტრფიალება

ჩემებრ მწარედ დაგიმონებთ.

მეცა ვიყავ მოქადული,

ვიდრე ჩემად მქონდა გული;

ჭირი ვერად შემიპყრვიდა,

აშიყთ მტანჯვი სიყვარული.

თუ ვინ ვნახი ფერ მიხდილი,

შვენებისდა მონად ქმნილი, -

ვსთქვი: თუ კაცსა ვითა შვენის

გული ესრედ უძლურ-ლბილი!

მაგრამ ჩემიც სულის ძალა

ერთმან წამმან სრულად ჰსცვალა:

გნახე, და მყის შენმა სახემ

შემიპყრა და შეცამსჭვალა!

მომესია სევდათ გუნდი,

შემომერტყა ბნელი ბუნდი;

ჯაჭვი დამსდვა მონებისა,

კისრად ვიღე და დავდუმდი.

მაშინ ვიგრძენ მეყვსეულად

სისხლი ცეცხლებრ აღგზნებულად;

ცრემლიანმან და მოხრავმან

ვეღარ ვიცან თავი სრულად.

ჰკვნესს გული, ძმანო, ხსოვნად კმანო, მომხსენე ვების,

არს ცრემლით მგონე შენაღონე თქვენთანა შვების.

თქვენნი ვერ მჭვრეტნი დასაშრეტნი ბინდებინ თვალნი,

გონებით ნახით, მაცთურთ მახით გხედავსთ ტყვედ ვნების.

რადგან იქება სულგრძელება, იხმაროთ რად არ?

ნუ თუ კვლავ ღმერთმან გკურნოსთ ერთმან ყოვლთ მძლემან რგების!

მე ამას ვჰსტირი განაწირი, ვაჰ თუ ვესწრა ვერ!..

თვარაღა ჟამი, გულთ მაამი, კვლავცა იქნების.

აწ მე გლახამა გამოცდამა მაცნობა ესე,

რომ ფასი მოყვასს სიშორის ჟამს მრჩობლად ედების.

ვაი, რა დრომან დაუდგრომმან მაშორა მოყვასთ,

თვარა არც გზობით, არცა პყრობით გული არ ჰსლბების.

გვედრით, პყრობილი, გულ-პობილი ჭმუნვისა ლახვრით,

გახსოვდესთ მწარი მოჩივარი საწუთოს რების!