წყეული იყავ, სისაწყლევ,

შენში ცხოვრება ჭირია;

ჩემთვის არ არის განცხრომა,

სიმღერის ნაცვლად ვსტირია.

ერთიღა მხოლოდ მამხნევებს,

რომ შევისწავლე სტვირია;

ამას დავმღერი ჩემ შავ ბედს,

ვიდრე მომივა ძილია.

მაშინ ისვენებს ხელ-ფეხი,

მუდამ ტყავგადახდილია...

ავდგები, შრომას დავიწყებ,

მუშა ვარ, შრომა ტკბილია.

ვახსენებ მამა უფალსა,

არ ამარიდოს პირია,

ბოროტისაგან დამიცვას

და ამაშოროს ჭირია.

მოგვცეს ძმობა და ერთობა,

დაგვიფრთხოს უდროთ ძილია;

ორპირობისგან დაგვიხსნას,

მოგვცეს სულ ერთი პირია.

გვამრავლოს ყველა მუშები,

გიორგი, თუნდა ილია;

გვქონდეს სამყოფი მამული,

სახლები გვქონდეს თბილია.

რამ დაგაშრო, შე ოხერო,

ღარიბების ბედის წყარო?!

ამოდუღდი, რომ ქვეყანა

ერთნაირად გაახარო!

მე გულსა მწვავს ეს სოფელი,

ორნაირად გაყოფილი:

ბედით ჩაგრულს უღვთოდ სტანჯავს

თავის ბედით კმაყოფილი!

ზოგი ხარობს და ზოგი კი

ბნელს მარხია, როგორც ჭური,

მძლავრნი ამ ჭურს ჩასძახიან,

გაგვიწიე სამსახური!


1881

აწ დაისვენე, მშვიდობით,

შენ, ჩემო სუსტო კალამო,

ბოროტის გულის გამგმირო,

მაგრამ კეთილის მალამო!..

გამჭირვებია ცხოვრება,

ვზივარ და მწარედ ვტირია:

ბევრი რამა ვთქვი საგრძნობი,

მაგრამ მსმენელი ძვირია!